Lag: Otto Lindblad, texti: Guðmundur Guðmundsson
Hann:
Viltu með mér vaka´er blómin sofa
vina mín að ganga suður´að tjörn.
Þar í lautu lágan eigum kofa
lékum við þar okkur saman börn.
Þar við gættum fjár um fölvar nætur
fallegt var þar úti við hólinn minn.
Hvort sem mér sýnist að þú grætur
seg mér, hví er dapur hugur þinn?
Hún:
Hví ég græt, ó burt er æskan bjarta
bernsku minnar dáin sérhver rós.
Það er sárt í sínu unga hjarta
að sjá hve slökkna öll hin skærustu ljós.
Ó, hve fegin vildi ég verða aftur
vorsins barn og hérna leika mér.
Nú er lamað þrek mitt, þrotinn kraftur
þunga sorg á herðum mér ég ber.
Hann:
Hvað þá, gráta gamla æskudrauma
gamla drauma, bara óra´og tál.
Láttu þrekið þrífa stýristauma
það er hægt að kljúfa lífsins ál.
Kemur ekki vor að liðnum vetri?
Vakna´ei nýjar rósir sumar hvert?
Voru hinar fyrri fegri, betri?
Feldu´ei tár en glöð og hugrökk vert.
Lagið má finna á eftirtöldum útgáfum