Lag og texti: Carl Michael Bellman, þýðing: Gunnar Guttormsson
(81. pistill Fredmans)
Sjá bróðir Móvitz, hver sameinast hér
svipur vor myrkrinu djúpa.
Glitofin klæði sem graftólið sker
gröfin brátt mun hjúpa.
Karon veifar þér við gapandi gjár
og grafarinn hljóður telur rekurnar þrjár
kalið er blóm þitt og kvistur.
Ljáðu mér hönd þegar lagður er grár
legsteinn á gröf minnar systur.
Friðsællar hvílu í fölgrænum lund
framliðnir mega hér njóta.
Þar mun nú semja á síðustu stund
sátt hið fagra og ljóta.
Engar leiðir ratar öfundin hér
auðnan sem þó jafnan glaðbeittust er
framhjá svo flóttalega þýtur.
Skálkur sem oddhvassar örvarnar sker
allar við gröfina brýtur.
Samhljóma kveða við klukknana slög
klerkur á söngbræður heitir
meðan á bekkjum þeir buldra sín lög
blessun söfnuði veittir
Fram um legstaðanna litríku börð
lötra syrgendur um haustgulan svörð
hnjóta um sprota og spýtur
þar til hin daufa og hjúpsvarta hjörð
höfuð með tárunum lýtur.
Loks hún frá svalli og lífsnautnum fór
Löfberg, þín greiðuga spúsa.
Eftir við gröfina aumur og mjór
aleinn máttu dúsa.
Hún frá Tollkránni er horfinn sinn veg.
Að handan sköllin berast ótæpileg.
Hver var á krúsir að kalla?
Þyrst var hún löngum og þyrstur er ég
þorstinn kvelur oss alla.
Lagið má finna á eftirtöldum útgáfum