Lag og texti: Bubbi Morthens
Þegar nóttin fellur af himnum
og allt er orðið hljótt
er einhverstaðar ljós að fæðast
lítið og mjótt
og í myrkrinu þú talar við Maríu um sorg
höfuð þitt er svartur fugl
og hjartað er tóm borg.
Ástin er eins og hafið
djúp dökk og blá
þó þú rýnir heila ævi nærðu
botninn aldrei að sjá
og þarna lengst niðri
liggur þín gamla ást
og hinna sem sigla miðin
stefnulaust og þjást.
Vonin vonin vonin blíð
vertu mér hjá
vertu hjá mér þegar ég sofna
þegar ég fer á stjá
vonin vonin vonin blíð
vertu mér hjá
vertu hjá mér þegar ég sofna
þegar ég fer á stjá.
Á rökkurmiðum ástarinnar
er þokan þétt og grá
og þokan kæfir öll þín hljóð
sem falla vörum frá
þú rýnir út í sortann
er eitthvað þar að sjá
ekkert nema vofuhjörtu
full af heitri þrá.
Ég vildi að þú værir stelpan mín
líkt og forðum var
að enginn maður kyssti þig
á mjúkar varirnar
og ég veit hvað þú hræðist
þitt hjarta allra mest
þú hvíslaðir ég man
þú kysstir manna best.
Lagið má finna á eftirtöldum útgáfum